Dunkirk, Duinkerke, Dunkerque

Op donderdag 25 januari besloten Sophie en ik in plaats van naar Parijs te gaan een trip te boeken naar Duinkerke. Twee dagen Duinkerke. Voor we er goed hadden overnagedacht was de trip al geboekt. Geheel onvoorbereid gingen we de volgende maandagochtend vroeg op pad met Oscar (mijn auto). Aangezien Oscar kuren had leek het mij een goed idee om hem te laten rijden naar Duinkerke. Toen we begonnen te rijden brak bij mij de zenuwen uit. Oscar kwam stotterend en moeizaam vooruit. Het was zo erg dat ik er vanuit ging niet ver te komen. Maar toch bleef ik bemoedigend tegen hem schelden en bad tot alle goden die bestaan dat hij het niet zou begeven. Toen we eenmaal een beetje reden leek het wat beter te gaan, maar helaas na een kwartier stonden we al in de fille die vervolgens een halfuur duurde. Tijdens deze fille was Oscar nauwelijks vooruit te branden. Stotterend en kreunend ging hij vooruit tot hij eindelijk harder van 20 km per uur kon rijden toen gong het goed. Vanaf dat moment konden we achter elkaar doorijden naar Duinkerke en er leek niets meer mis te zijn met Oscar, behalve het irritante lampje dat stellig bleef branden.

We kwamen rond half twee aan in Duinkerke en parkeerde de auto bij het appartement. We moesten tot twee uur wachten voor we erin konden en besloten even te genieten van de zon en wind op het strand. Waaien deed het zeker. Maar het was prachtig in de zon. We maakte wat foto's terwijl we langs het strand liepen en gingen iets voor twee uur terug naar het appartement. Daar ontmoeten we de vriend van de eigenaar. Die was een beetje appart. Hij vroeg om niets en liet ons zo binnen. In het frans mompelend legde hij van alles uit en voor we het wisten was hoj weer weg. Met de boodschap of we morgenchtend de sleutels op de tafel wilde leggen en de deur achter ons dicht wilde doen. Het appartement was redelijk. Niet super schoon en we besliten beide om daar maar niet naar te kijken. Het was immers maar voor een nacht.
Volgens de website was het 5 min lopen naar het strand, dit bleek 10 min te zijn en 10 min lopen naar het centrum. We besloten daarom om Oscar te laten staan en zelf te gaan lopen. Dit was niet de beste beslissing van de dag. Om te beginnen bleek het 35 min lopen te zijn in plaats van 10, hier kwamen we pas na 15 min lopen achter toen ik besloot toch even te checken of we wel goed liepen. En hoe dichter we bij het centrun kwamen hoe meer het weer omsloeg. De zon was verdwenen en het was volledig donker grijs. De wind was zo erg geworden dat we af en toe niet meer vooruit kwamen.

We bereikte het centrum en besloten als eerste naar Office du Tourisme te gaan, iets wat ik had geleerd van jarenlang vakantie met mijn ouders in Frankrijk. Daar kregen we een plattegrond en begon onze toch door Duinkerke. Het stadje zelf stelt niet veel voor. Het is niet erg groot en je kan alles op een middag op je gemak bekijken. Het museum over de tweede wereldoorlog was helaas dicht. Maar we zagen we monumenten en waar er gebombardeerd was. Vanwege het weer besloten we nadat we alles haddem bekeken maar het winkelcentrum in te vluchten. Deze was helaas niet heel erg groot, maar na een uurtje shoppen bij de H&M waren we toch goed geslaagd.

Om zes uur besloten we te kijken wat voor restaurantjes er waren. We hadden mazzel en konden gelukkig gelijk eten. Terwijl we aten in een Engelse Pub begon het buiten te storten van de regen. We zagen beide op tegen de tocht terug, maar we hadden mazzel toen we klaar waren. Het was droog en de wind was gaan liggen. De tocht waar we tegen op hadden gekeken bleek ineens een gezellig avondwandeling te worden.
Terug in het appartement dronken we thee en kletsten zoveel dat we pas om drie uur naar bed gingen.

Her appartement maakte s'nachts veel geluiden, dus na een nacht met weinig slaap waren we beide verrassend vroeg op. Kwart voor 11 reden we weg. Dit keer met een plan. We besloten eerst naar het kerkhof te gaan, waar je de graven van de eerste en twee wereldoorlog had. Dit was zoals altijd erg indrukwekkend om te zien. Wat mij vooral opviel was dat er bij de graven van de Engelse soldaten uit WO II, veel soldaten lagen zonder naam.
Terwijl we over het kerhog ronddwaalde passeerde een zwarte kat ons, die ons vervolgens doordringt aan bleef kijken. Persoonlijk was ik ervan overtuigd dat ons laatste iur was geslagen. En toen Sophie en ik elkaar vervolgens kwijt raakte op het kerkhof was ik ervan overtuigd dat ik gelijk had. Maar gelukkig vonden we elkaar en vertrokken we voor er iets kon gebeuren.

Onze volgende stop was bij de duinen, waar we bunkers wilden bezichtigen. Helaas was het Office du Tourisme dicht en moesten we dus zelf naar ze opzoek. Dit was echt een geweldig avontuur en beide vonden we dit het leukst en het meest indrukwekkend van alles wat we gezien en gedaan hadden. Na de eerste duin konden we de bunkers al zien liggen, maar het was verder dan we dachten. We klommen over de duinen, liepen door struiken heen en eindelijk kwamen we er. Wat vooral heel gaaf was dat je zelf alles kon bekijken er was geen gids of boordjes die je ergens heen stuurde. Je kon zelf overal op en in. De bunkers zijn volledig bedekt met graffiti en ik moet bekennen dat ik dit wel erg gaaf vond. Op de een of andere manier zorgde het ervoor dat het een wat vrolijkere sfeer kreeg, maafr niet op de verkeerde manier. Het was nog steeds erg indrukwekkend alleen zorgde de graffiti ervoor dat het er niet eng uit zag. Bij de graffiti zaten erg mooie stukken en persoonlijk houd ik daar wel van.

Toen we op de hoogste bunker waren geklommen zagen we dat je blijkbaar via het strand ook bij de bunkers kon komen. We besloten via deze weg naar de auto te lopen, aangezien het korter en makkelijker was.
Hierna hadden we nog een stop voor we weer naar Serris reden. De wrakken in het water. We hadden het snel gevonden, maar helaas was het vloed en konden we de wrakken niet zien. Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit echt jammer vond en daardoor absoluut nog een keer terug wil. Toch was het wel lekker om even over het strand te lopen. Vooral omdat het weer na gister zo anders was.

Deze twee dagen waren precies wat we nodig hadden. Even uitwaaien aan zee en ons zelf opladen in de zon. We hadden ze zon niet meer gezien sinds december... dus je begrijpt dat we wel konden huilen toen we in de auto steeds dichterbij Parijs aankwamen en het weer steeda somberder werd. Uiteindelijk kwamen we bij Les Pleiades aan in de regen. Oscar had ons weer helemaal terug gebracht eb ditmaal zonder problemen! Het lampje was zelfs uit en het leek wel alsof hij ook de zon nodig had gehad om even op te laden.

Xxx - Julie